Κι όταν λέμε «μέτρα», τί ακριβώς εννοούμε;

Δύο είναι οι πραγματικές υποθέσεις στις οποίες μπορεί να προχωρήσει κανείς αναφορικά με τη β’ αξιολόγηση του τρέχοντος ελληνικού προγράμματος

                           

Η πρώτη είναι να αποδεχθεί η γερμανική πλευρά μικρότερα πρωτογενή πλεονάσματα για το 2018 και… να είναι όλοι ευτυχισμένοι. Όλοι πλην των Γερμανών. Το σενάριο δεν συγκεντρώνει πολλές πιθανότητες, με δεδομένο ότι, αποκλίνει κατά πολύ από τα συμφωνηθέντα του Ιουλίου του 2015. Το δεύτερο σενάριο μιλά για συμβιβασμό ΔΝΤ και Γερμανίας, με φόντο την απόκλιση στους υπολογισμούς επίτευξης των στόχων του 2018, αλλά και τους υπόλοιπους μεσοπρόθεσμους.

Για να κλείσει η πρώτη αξιολόγηση, το Ταμείο αποδέχθηκε το «δώρο» του μηχανισμού προληπτικών μέτρων, χωρίς ωστόσο να φαίνεται ιδιαίτερα ικανοποιημένο από το εν λόγω τέχνασμα που επινοήθηκε. Σε περίπτωση, λοιπόν, απόκλισης από τους στόχους, η επίκληση του νομοθετημένου «κόφτη» δεν πρόκειται να ικανοποιήσει την πλευρά της Ουάσιγκτον, όση καλή διάθεση κι αν έχουν οι Βρυξέλλες, το Λουξεμβούργο και η Φρανκφούρτη. Αν ο στόχος, λοιπόν, είναι -και παραμείνει μέχρι τέλους-  να προχωρήσει το ΔΝΤ σε νέο ελληνικό πρόγραμμα, το Ταμείο θέλει να έχει ξεκάθαρη και νομοθετημένη εικόνα.

Το επόμενο ερώτημα πηγάζει αβίαστα: Ακόμα κι αν η δημοσιονομική διαφορά υπολογισμών μεταξύ ΔΝΤ και Ευρωπαίων πέσει κάτω του 2% του ΑΕΠ (προβλέπουν 1,5% και 3,5% αντιστοίχως, αναφορικά με το στόχο του πρωτογενούς πλεονάσματος), τί είδους μέτρα μπορούν να αποδώσουν τόσο σημαντικά ποσά;

Την απάντηση την έχουν -εμμέσως πλην σαφώς- δώσει τα ίδια τα στελέχη του ΔΝΤ. Το φορολογικό σύστημα της χώρας συνεχίζει να μοιράζει δυσανάλογα τα βάρη και το ασφαλιστικό σύστημα συνεχίζει να βασίζεται στις πλάτες όσων πληρώνουν φόρους.

Η πρώτη περίπτωση υποδεικνύει παρέμβαση στο αφορολόγητο. Η δεύτερη ανοίγει το δρόμο για επίσπευση της πρόσφατης μεταρρύθμισης του ασφαλιστικού (η οποία μετέφερε τα βάρη σε επόμενες γενιές συνταξιούχων).

Κοντολογίς, σε περίπτωση που η διαπραγμάτευση οδηγήσει σε μέτρα, αυτά δύσκολα μπορεί να παραμείνουν αόριστα και ασαφή. Και το είδος τους έχει πλέον καταστεί… απολύτως συγκεκριμένο. Υπάρχει βέβαια και η περίπτωση να υποχωρήσουν την τελευταία στιγμή, οι Ευρωπαίοι στην υπόθεση των πλεονασμάτων (και για το 2018). Ωστόσο, ακόμη ένα δώρο στην Ελλάδα, πριν το δικό της «success story» δεν είναι εύκολα διαχειρίσιμο έναντι καμίας κοινής γνώμης ανά την Ευρώπη. Και κυρίως κανενός Κοινοβουλίου.