Η Ελλάδα διατηρεί ανοικτό το ενδεχόμενο εξόδου από τα προγράμματα χωρίς να αυξάνει τις υπαρκτές και σαφείς δεσμεύσεις της την επόμενη μέρα. Η Ευρώπη μπορεί τελικά να επικαλείται ότι ξεπέρασε οριστικά τις εποχές των μνημονίων (η Ελλάδα θα ενταχθεί εν τέλει, με κάποιο τρόπο, στο νέο πλαίσιο οικονομικής διακυβέρνησης της ΟΝΕ). Και αγορές αντέδρασαν θετικά, καθώς το ενδεχόμενο ασφαλούς-προστατεμένης εξόδου της χώρας σε αυτές αποτελεί καλή ευκαιρία καθώς το ρίσκο της χώρας αναμένεται να μειωθεί δραστικά.
Αυτά σε ό,τι αφορά την ουσία μίας τεχνικής συμφωνίας που είναι προς όφελος όλων των εμπλεκομένων να οδηγήσει σε ολοκλήρωση της αξιολόγησης, η οποία και θα ανοίξει το δρόμο για καλά –κατά το εφικτό- νέα στο άμεσο μέλλον.
Πού σταματά όμως η πραγματικότητα και πού ξεκινά η επικοινωνία με τις… υπερβολές της;
Κλείσαμε σε χρόνο ρεκόρ
Αν χρόνος ρεκόρ είναι οι επτά μήνες που θα χρειαστεί η τρέχουσα αξιολόγηση, καθίσταται άμεσα αντιληπτό ότι… κάτι δεν πάει καλά. «Ίσως είναι πολλές οι τέσσερις αξιολογήσεις το χρόνο, αλλά τρεις θα μπορούσαν να ολοκληρώνονται» έλεγε πρόσφατα κοινοτικός αξιωματούχος, ο οποίος προφανώς και αναγνώριζε την ταχύτητα των διαπραγματεύσεων των τελευταίων ημερών. Η αδυναμία ολοκλήρωσης των αξιολογήσεων στην ώρα τους ουσιαστικά αποδεικνύει ότι η ιδιοκτησία του συνόλου του προγράμματος δεν έχει περάσει ακόμα σε ελληνικά χέρια, παρά τις επικοινωνιακές περί του αντιθέτου δηλώσεις. Οι αποκρατικοποιήσεις π.χ. δεν έχουν (ακόμα) γίνει ιδιοκτησία μας, εξ ου και η δήλωση περί αναγκαιότητας να δούμε «μπουλντόζες στο Ελληνικό που θα σημαίνει ότι δημιουργούνται στην πράξη θέσεις εργασίας». Παράλληλα, οι δυνατότητες της ελληνικής δημόσιας διοίκησης παραμένουν χαμηλές σε σχέση με το έργο που καλούνται να ολοκληρώσουν. Την ίδια ώρα, το πολιτικό πρόσημο στη διοίκηση διατηρείται εξαιρετικά ισχυρό.
Οι περικοπές σε συντάξεις και αφορολόγητο δε θα εφαρμοσθούν
Αντιλαμβάνεται κανείς εύκολα την «πολιτική διάσταση» του θέματος, καθώς η εφαρμογή δημοσιονομικών μέτρων συνδέεται άμεσα με δημοσκοπικά ή –σε περίοδο εκλογών- εκλογικά αποτελέσματα. Και πάλι όμως η ουσία είναι διαφορετική. Η απάντηση του κοινοτικού αξιωματούχου «δεν είναι μόνο μέτρα που θέλει το ΔΝΤ, αλλά περιλαμβάνονται και στο ευρωπαϊκό πρόγραμμα» είναι εύλογη. Επίσης, με δεδομένο ότι τους επόμενους μήνες ξεκινά επισήμως η διαπραγμάτευση «εξόδου από τα μνημόνια», κανείς υπουργός Οικονομικών στο eurogroup –ακόμα και οι φιλικότεροι προς τη χώρα- δε θα μπορέσει να υποστηρίξει το αποτέλεσμα που επιδιώκει η Ελλάδα, όταν η ίδια αμφισβητεί τις δεσμεύσεις της απέναντί του. Με ή χωρίς το ΔΝΤ στη συζήτηση. Αν οι επιδόσεις της ελληνικής Οικονομίας επιτρέπουν στο τέλος του 2018 να ανοίξει μία τέτοια συζήτηση, αυτό αποτελεί διαφορετικό ζήτημα. Και σίγουρα όχι της ώρας.
«Ξεπουλήθηκαν» τα πάντα, ενδώσαμε και στους πλειστηριασμούς
Στην περίπτωση των αποκρατικοποιήσεων, οι ιδεολογικές και πολιτικές αγκυλώσεις έχουν ξεπεράσει την ουσία του ζητήματος. Με δεδομένο ότι η δυνατότητα σοβαρών δημοσίων επενδύσεων είναι μηδενική, κάθε ελληνική Κυβέρνηση –και η πιο συγκεντρωτική- θα έπρεπε να αναζητήσει ξένα κεφάλαια για να αξιοποιήσει την περιουσία της. Για να μην «ρημάξει» στην πράξη Είναι εύλογο και προφανές ότι τους όρους της αξιοποίησης οφείλει να τους θέτει το ίδιο το Κράτος.
Οι καθυστερήσει σε αυτόν τον τομέα συνήθως φέρνουν αντίθετα αποτελέσματα τόσο σε ό,τι αφορά το επιδιωκόμενο τίμημα όσο και στη δυνατότητα του Κράτους να θέσει αποτελεσματικές «κοινωνικές προδιαγραφές».
Αντιστοίχως, η καθυστέρηση έναρξης και διεξαγωγής πλειστηριασμών το μόνο που πετυχαίνει είναι να αυξάνει τις πιθανότητες να οδηγηθούν περισσότερα και φθηνότερα ακίνητα στο σφυρί. «Το ένα τρίτο των πλειστηριασμών που ήταν προγραμματισμένοι τις πρώτες μέρες δεν έγιναν γιατί οι δανειολήπτες πλήρωσαν» έλεγε πρόσφατα κοινοτικός αξιωματούχος. Όσο πιο γρήγορα οδηγηθούν περισσότεροι στρατηγικοί κακοπληρωτές στα ταμεία των τραπεζών, τόσο λιγότερα ακίνητα θα φθάσουν στη διαδικασία των πλειστηριασμών. Και τόσο γρηγορότερα θα αποκατασταθεί η αδικία απέναντι σε όσους με λιγότερο ή περισσότερο κόπο συνεχίζουν να εξυπηρετούν τα δάνειά τους.
Κοντολογίς, οι ιδεοληψία και τα πολιτικά κίνητρα είναι κακός σύμβουλος στα θέματα αυτά. Και το αποτέλεσμα της αδράνειας πλήττει νομοτελειακά τα ασθενέστερα κοινωνικά στρώματα.
Έρχεται καθαρή έξοδος
Εδώ ισχύει το… «ό,τι δηλώσεις είσαι».
Η Κυβέρνηση επιδιώκει να μεγεθύνει την εικόνα της εξόδου από το ευρωπαϊκό πρόγραμμα κι αυτό είναι πολιτικά αναμενόμενο.
Η ΕΕ θέλει με κάθε τρόπο να βγάλει την Ελλάδα ως πρόβλημα από το τραπέζι των συνομιλιών. Σε ένα εξαιρετικό momentum για την Ευρώπη, η Ελλάδα αποτελεί παραφωνία.
Σε κάθε περίπτωση, η δήλωση του Ντέκλαν Κοστέλλο στο ετήσιο συνέδριο του Αμερικανικού Επιμελητηρίου τοποθετεί το θέμα στη σωστή του βάση: «Δε θα χρησιμοποιούσα ως καταλληλότερο τον όρο καθαρή έξοδο».
Επί της ουσίας, δεν μπορεί να προσδοκάς να πάρεις περίπου 10 δις ευρώ «μαξιλάρι» για να εξέλθεις ασφαλώς και επιτυχώς στις αγορές, χωρίς να αναλάβεις καμία δέσμευση. Κανείς δε σου χαρίζει λεφτά ούτε σου ρυθμίζει το χρέος σου χωρίς όρους. Είτε… σε διακρατικό επίπεδο είτε στην καθημερινότητά μας.
http://www.athina984.gr/2017/12/07/to-ine-ke-to-fenesthe-tis-diapragmatefsis/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου