Η Isabelle Thomas θεωρείται μία από τις «παραδοσιακές» σοσιαλιστικές (S&D) γαλλικές φωνές στο ευρωκοινοβούλιο. Η ρητορική της εστιάζει στην ισονομία, με πιο πρόσφατο παράδειγμα την πρωτοβουλία της για ίδια δικαιώματα αλιείας εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
«Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να έχουμε εξαιρέσεις αν θέλουμε να διατηρήσουμε μία βιώσιμη Ευρώπη» είπε και σε εμάς. Μόνο που αυτή τη φορά αναφερόταν στα μέτρα σύγκλισης που πρέπει να ακολουθηθούν και στο στρεβλό παράδειγμα της Ελλάδας σε ό,τι αφορά τη φορολόγηση ιδιοκτητών πλοίων.
Η Isabelle Thomas κλήθηκε να συμμετάσχει στην κατάρτιση και στην αναθεώρηση του προϋπολογισμού της ΕΕ και κρούει τον κώδωνα του κινδύνου πλέον για την αδυναμία που δείχνει η Ευρώπη να αυτοχρηματοδοτηθεί. «Ο σημερινός προϋπολογισμός είναι γελοίος» επισημαίνει, επαναφέροντας τις τρεις προτάσεις της για χρηματοδότηση της Ένωσης..Ακολουθεί αναλυτικά η συνέντευξη που παραχώρησε στον Αθήνα 9.84 και την εκπομπή «Αθήνα-Βρυξέλλες»:
Ακούγονται πολλές φωνές εντός της ΕΕ που υποστηρίζουν ότι πρέπει να αλλάξει ριζικά ο προϋπολογισμός της ΕΕ. Θεωρείτε ότι κάτι τέτοιο είναι εφικτό; Ή τι είναι πρακτικά εφικτό προκειμένου να υπάρξουν νέοι πόροι για την Ένωση;
Είμαι μία από τις φωνές που λένε ότι πρέπει να αλλάξει το μοντέλο του προϋπολογισμού στην Ευρώπη. Γιατί πρώτα από όλα έχουμε έναν πολύ μικρό προϋπολογισμό. Έχουμε το 25% του προϋπολογισμού της χώρας μου, της Γαλλίας για 28 χώρες. Αυτό είναι ένα γελοίο budget. Αν το συγκρίνουμε με τον ομοσπονδιακό προϋπολογισμό των ΗΠΑ, εκείνος είναι το 20% του συνολικού ενώ στην Ευρώπη το 1%. Δεν είναι εφικτό να συνεχίσουμε έτσι.
Αυτό έρχεται σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει κάθε φορά –και καλώς συμβαίνει. Έρχεται η Κομισιόν και υποστηρίζει για παράδειγμα ότι πρέπει να δράσουμε για τους πρόσφυγες, Για την απασχόληση των νέων. Πρέπει να δράσουμε για την ανάπτυξη την συνοχή. Πρέπει να δράσουμε για πολλούς τομείς αλλά ποτέ δεν έχουμε τα χρήματα να το κάνουμε στην πράξη.
Πρωτίστως, λοιπόν, χρειαζόμαστε έναν προϋπολογισμό που να συνάδει με τις δεσμεύσεις μας.
Δεύτερον. Από τη δεκαετία του 1990, αλλάξαμε το μοντέλο ισορροπίας των πηγών εσόδων της ΕΕ. Είχαμε τότε το 70% αυτών να προέρχονται από εξωγενή έσοδα και το 30% να προέρχεται από τις κρατικές συνεισφορές. Τώρα, έχουμε μία εντελώς διαφορετική κατάσταση. Το 90% προέρχεται από τις συνεισφορές των κρατών-μελών και μόνο το 10% από δικά μας έσοδα. Όταν διαπραγματευόμαστε, λοιπόν, τώρα τον προϋπολογισμό, τα κράτη υποστηρίζουν ότι πρέπει να δώσουν λιγότερα χρήματα στην ΕΕ γιατί με αυτόν τον τρόπο, μένουν περισσότερα για τον εθνικό τους προϋπολογισμό. Πρόκειται για την ιστορία της Μάργκαρετ Θάτσερ όταν είχε πει: «Θέλω πίσω τα χρήματά μου και θέλω να δώσω το λιγότερο δυνατό στον ευρωπαϊκό προϋπολογισμό».
Η εισήγησή μου είναι ότι σήμερα έχουμε φτάσει στα όριά μας και πλέον δεν μπορούμε να πληρώσουμε τις δεσμεύσεις μας. Δεν έχουμε πόρους για να πληρώσουμε το προσφυγικό, την ενίσχυση των νέων, την έρευνα, πρωτοβουλίες όπως το ευρωπαϊκό πρόγραμμα ανάπτυξης. Συνεπώς, αυτό πρέπει να το αλλάξουμε.
Χρειαζόμαστε περισσότερους πόρους από τους Ευρωπαίους πολίτες; Τι θα έπρεπε να γίνει;
Άποψη μου είναι ότι δεν μπορούμε να ζητήσουμε περισσότερα από τους πολίτες της Ευρώπης. Δεν μπορούμε να ζητήσουμε περισσότερα από τις εθνικές συνεισφορές. Πρέπει να δημιουργήσουμε νέα δημοσιονομική κατάσταση. Και αυτή η νέα δημοσιονομική κατάσταση πρέπει να περιλαμβάνει δίκαιους φόρους. Θα σας δώσω δύο παραδείγματα για το τι σημαίνει δίκαιη φορολογία.
Το πρώτο παράδειγμα σχετίζεται με τις μεγάλες εταιρείες. Φίρμες όπως την Google την Apple , τα Starbucks, όλες τις πολυεθνικές που δεν πληρώνουν φόρους στην Ευρώπη. Αυτά είδαμε στις υποθέσεις των Lux Leaks ή των Panama Papers. Αυτού του είδους οι εταιρείες πρέπει να διαπραγματευθούν τί θα πληρώνουν στην Ευρώπη. Το χειρότερο παράδειγμα το συναντήσαμε στην περίπτωση της Apple η οποία πλήρωσε 0.05% φόρους επί των κερδών για όλες τις δραστηριότητές της στην Ευρώπη. Δεν είναι δυνατό να προχωρήσουμε έτσι. Αυτό πιστεύω εγώ.
Πρώτη πρότασή μου, λοιπόν, είναι να θεσπίσουμε έναν νέο ευρωπαϊκό φόρο προκειμένου να αυξήσουμε τα έσοδα του ευρωπαϊκού προϋπολογισμού.
Η δεύτερη πρότασή μου δεν είναι νέα. Αφορά στη φορολογία των οικονομικών συναλλαγών και αποτελεί καιρό επιδίωξη της Αριστεράς στο Ευρωκοινοβούλιο. Κι αυτό γιατί έχουμε έναν νέο καπιταλισμό, στον οποίο μεγάλα χρηματικά κέρδη προέρχονται από τις οικονομικές συναλλαγές. Είναι φυσιολογικό και δίκαιο αυτού του είδους οι συναλλαγές να φορολογηθούν και τα έσοδα να πάνε στον ευρωπαϊκό προϋπολογισμό.
Και έχω και μία τρίτη πρόταση που σχετίζεται με τις εκλύσεις διοξειδίου του άνθρακα και τη φορολογία τους. Αυτό αποτελεί προστασία της Ευρώπης καθώς αποτελεί έσοδο εκτός Ευρώπης που εισέρχεται στην Ενιαία Αγορά. Projects τα οποία εκλύουν περισσότερο διοξείδιο θα πρέπει να πληρώνουν φόρο όταν αυτά φτάνουν στην Ευρώπη.
Είναι τρεις οι προτάσεις, λοιπόν. Θεωρώ ότι είναι δίκαιες γιατί ζούμε μία νέα εποχή καπιταλισμού γιατί πρέπει να καταπολεμήσουμε την κλιματική αλλαγή και γιατί δεν επιβαρύνουν τους Ευρωπαίους πολίτες. Επιβαρύνουν μόνο τις εταιρείες και εκείνους που σπεκουλάρουν, αλλά όχι τους πολίτες της Ευρώπης. Γι αυτό το λόγο νομίζω ότι είναι καλές προτάσεις.
Σε κάθε περίπτωση, πάντως ότι όταν αναζητάς πόρους με τον έναν ή τον άλλο τρόπο αγγίζεις τους πολίτες. Και το επισημαίνω γιατί στο κοντινό μέλλον έρχονται εκλογές στη Γερμανία, στη Γαλλία, στην Ολλανδία και σε άλλες χώρες. Άρα υπάρχει μία συζήτηση, μια διαμάχη στις χώρες αυτές, αναφορικά με το πώς συνεισφέρουν στην ΕΕ και τί οφέλη λαμβάνουν πίσω. Θεωρείτε κατά συνέπεια τη συγκεκριμένη στιγμή σωστή να ανοίξει μία τέτοια συζήτηση και να έχουμε αποτελέσματα;
Είναι ώρα να ανοίξει αυτή η συζήτηση και έχετε δίκιο όταν παρατηρείτε ότι το 2017 έχουμε μαζικά εκλογές στην Ευρώπη. Έχουμε στη Γαλλία, τη Γερμανία, την Ολλανδία και αλλού και οφείλουμε να είμαστε προσεκτικοί. Έχουμε κάθε χρόνο εκλογές στην Ευρώπη των 28. Έχετε δίκιο όμως καθώς το 2017 διεξάγονται εκλογές στη Γαλλία και τη Γερμανία, χώρες οι οποίες ήταν στο παρελθόν η κινητήριος δύναμη της Ευρώπης. Τώρα δεν μπορείς να πεις το ίδιο. Στο παρελθόν ήταν. Αυτή είναι η πρώτη παρατήρηση.
Το δεύτερο σημείο που θέλω να σταθώ είναι το γεγονός ότι σε κάθε χώρα της Ευρώπης έχουμε αυτή τη στιγμή μία συζήτηση για το αν η Ευρώπη είναι αυτή τη στιγμή χρήσιμη για τους πολίτες της. Για το ποια είναι σήμερα η πρόσθετη αξία της Ευρώπης… Και πολλοί λένε ότι δεν υπάρχει πρόσθετη αξία. Υπάρχουν περισσότεροι περιορισμοί από ό,τι πλεονεκτήματα και οφέλη. Υφίσταται συνεπώς λόγος να συζητήσουμε για τον προϋπολογισμό της Ευρώπης. Γιατί θεωρώ ότι υπάρχουν πολλά καλά προγράμματα στην Ευρώπη. Στην έρευνα για παράδειγμα. Είναι καλύτερο να προχωράμε στην έρευνα μαζί από ό,τι ο καθένας ξεχωριστά.
Είμαστε πιο δυνατοί μαζί. Το ίδιο ισχύει και για τους νέους ανθρώπους και την απασχόλησή τους. Υπάρχουν πολλά πλεονεκτήματα αλλά για να τα εκμεταλλευτούμε πρέπει να διαμορφώσουμε έναν νέο προϋπολογισμό. Κι όταν μου λένε ότι οι πολίτες θα είναι δυσαρεστημένοι με την επιβολή νέων φόρων απαντώ πως όχι. Θα είναι προς όφελος τους, καθώς προτείνουμε νέους φόρους που δεν έχουν αντίκτυπο στους πολίτες αλλά μόνο σε πολυεθνικές εταιρείες και τράπεζες.
Έχετε δίκιο όταν λέτε όμως ότι αυτή η συζήτηση θα είναι και μία προεκλογική συζήτηση στη Γαλλία ή στη Γερμανία. Αυτό σχετίζεται και με το ζήτημα του εθνικισμού. Και αντιμετωπίζουμε ζήτημα εθνικισμού στη Γαλλία, τη Γερμανία, το Ηνωμένο Βασίλειο, την Ελλάδα. Παντού βλέπουμε εθνικιστικά κόμματα που θέλουν έξοδο από την Ευρώπη.
Θεωρείτε ότι μέσω του της οικονομικής ή της δημοσιονομικής πολιτικής, μέσω του προϋπολογισμού της Ευρώπης μπορεί να αντιμετωπιστεί το φαινόμενο;
Δεν αρκεί αυτό μόνο. Δεν αρκεί, αλλά νομίζω ότι ο λαϊκισμός αναπτύσσεται και παίρνει διαστάσεις εκεί που απουσιάζει η διαφάνεια, εκεί που καλλιεργούνται τα ψέματα. Και αυτό συμβαίνει όταν π.χ. λέμε ότι θα αντιμετωπίσουμε το προσφυγικό, θα ενισχύσουμε την έρευνα και τελικά δεν το κάνουμε. Γι’ αυτό θεωρώ ότι αυξάνεται ο λαϊκισμός.
Η Ευρώπη κλήθηκε να αντιμετωπίσει μία σοβαρή οικονομική κρίση – ειδικά σε συγκεκριμένα κράτη-μέλη της, όπως η Πορτογαλία, η Ιρλανδία, η Κύπρος και η Ελλάδα που βρίσκεται ακόμη σε πρόγραμμα. Θεωρείτε ότι ο τρόπος που αντέδρασε η Ευρώπη και τα εργαλεία τα οποία χρησιμοποίησε ήταν αποτελεσματικά; Χρειάζεται να γίνει κάτι περισσότερο στην κατεύθυνση αυτή;
Όχι δεν ήταν. Πρέπει να αλλάξουμε την πολιτική αυτή. Η διαμαρτυρία που καταγράφεται αυτή τη στιγμή είναι ότι η τιμωρία, η λιτότητα και τα μέτρα της τρόικα δεν είναι επαρκή. Πρέπει να αντιστρέψουμε τη λανθασμένη χρήση τους. Χρειαζόμαστε μέτρα σύγκλισης. Αν πάρω το παράδειγμα της Ελλάδας ή της Ισπανίας δεν μπορούμε να προχωράμε διατηρώντας συγκεκριμένες εξαιρέσεις. Σε πολλές χώρες υπάρχουν τέτοιες, στην Ελλάδα υπάρχουν για τους ιδιοκτήτες πλοίων. Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε έτσι. Στην Ιρλανδία εξαίρεση για την Apple, στο Λουξεμβούργο για πολλές εταιρείες…
Αυτό πρέπει να σταματήσει. Χρειαζόμαστε μέτρα σύγκλισης, αλλά δίκαια μέτρα, όχι τιμωρητικά, όχι σε βάρος των πολιτών. Πρέπει να αλλάξουμε στόχους. Αυτή τη στιγμή στοχεύουμε στους πολίτες και αυτό δεν είναι δυνατό. Είναι φιλελεύθερη πολιτική, φιλελεύθερος τρόπος με τον οποίο δε συμφωνώ. Αλλά χρειαζόμαστε διαρθρωτικά μέτρα, μέτρα σύγκλισης για να είμαστε μαζί και να είμαστε δυνατοί και αλληλέγγυοι. Να δημιουργήσουμε μία ευρωπαϊκή οικογένεια που να είναι δυνατή μέσα στον κόσμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου