Από τη μία πλευρά είναι κοινό μυστικό ότι ποτέ στο παρελθόν η χώρα δεν είχε βρεθεί τόσο κοντά στην ολοκλήρωση ενός προγράμματος. Όχι επειδή η ίδια δεν το επεδίωξε –υπό αυτήν την έννοια το 2014 ίσως βρέθηκε ακόμα πιο κοντά απ’ ό,τι σήμερα- αλλά κυρίως γιατί το σύνολο των ευρωπαϊκών θεσμών επιθυμούν περισσότερο παρά ποτέ να ολοκληρώσουν τον κύκλο των δημοσιονομικών προγραμμάτων της Ελλάδας.
Από την άλλη πλευρά, αυτό δε σημαίνει ότι το εγχείρημα είναι εύκολο. Κι αν το συνολικό «πακέτο» λύσης αποτελεί άσκηση υψηλής δυσκολίας για τους δανειστές και εταίρους της χώρας, για την ίδια την Ελλάδα μοιάζει ακόμα δυσκολότερη.
Κοινοτικές πηγές έκαναν, μάλιστα, χθες λόγο για διπλή ρήτρα που θα κληθεί να εκπληρώσει η χώρα: ρήτρα μη αναστρεψιμότητας των μεταρρυθμίσεων και ρήτρα ιδιοκτησίας της επόμενης μέρας των μεταρρυθμίσεων. Το εγχείρημα παραμένει δύσκολο ακόμη κι αν Ελλάδα και eurogroup συμφωνήσουν στο ολιστικό πρόγραμμα ανάπτυξης της χώρας που επεξεργάζεται το οικονομικό επιτελείο.
Οι ρήτρες είναι… ήδη εδώ
Το πρώτο δείγμα γραφής της ελληνικής πλευράς –κατά τα φαινόμενα- δε θα δοθεί μετά την επιτυχή ολοκλήρωση της αξιολόγησης, αλλά άμεσα. Κι αυτό δε σχετίζεται μόνο με την εκπλήρωση των 88 προαπαιτούμενων, με βασικό τα ενεργειακά. Η ολοκλήρωση του προγράμματος συνοδεύεται από συνολική αξιολόγηση της επιτυχίας του και κυρίως της εφαρμογής του. Αξιολογείται δηλαδή αν και κατά πόσο εφαρμόστηκαν το σύνολο των νομοθετικών (και μη) δεσμεύσεων που είχαν αναληφθεί από τη χώρα. Ήδη σε τεχνικό επίπεδο και με τη βοήθεια εξειδικευμένης ομάδας, έχουν καταγραφεί σημεία τα οποία θα έπρεπε να έχουν υλοποιηθεί, ωστόσο «λησμονήθηκαν στην πορεία».
Αυτά δε σχετίζονται με δημοσιονομικές παρεμβάσεις, αλλά με αναπτυξιακές μεταρρυθμίσεις. Κι αν στην πλειονότητά τους θεωρούνται λεπτομέρειες, είναι κοινός τόπος σε Ελλάδα και θεσμούς ότι πίσω από τέτοιες λεπτομέρειες συνεχίζουν να κρύβονται μικρά ή μεγαλύτερα οργανωμένα συμφέροντα. Η αντιμετώπιση αυτών των λεπτομερειών θα είναι το πρώτο δείγμα γραφής της χώρας σε ό,τι αφορά την εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων που έχει συμφωνήσει πριν καν εισέλθει στην μεταμνημονιακή εποχή.
Το δεύτερο αγκάθι σχετίζεται με την ικανότητα της χώρας να δεσμευθεί μακροπρόθεσμα σε ένα μοντέλο το οποίο όπως εύστοχα επεσήμανε χθες Ευρωπαίος αξιωματούχος αφορά «στον τρόπο που τα παιδιά και τα εγγόνια της χώρας θα αποπληρώνουν το χρέος των παππούδων τους». Με δεδομένο ωστόσο ότι το χρέος βρίσκεται στα χέρια των εταίρων της χώρας, θα πρέπει να πεισθούν ότι η Ελλάδα μπορεί να δεσμευθεί συνολικά σε μία ολιστική προσέγγιση του αναπτυξιακού της προγράμματος. Αυτό τεχνοκρατικά μπορεί να μοιάζει εφικτό.
Πολιτικά, όμως αποτελεί κοινό μυστικό στις Βρυξέλλες ότι –ειδικά σε προεκλογική περίοδο- είναι σχεδόν αδύνατο. Και αυτό το παζλ είναι το δυσκολότερο προς επίλυση στο Συμβούλιο των Υπουργών Οικονομικών προκειμένου να συνοδεύσουν την όποια «λύση – πακέτο» με την ελάφρυνση του χρέους. Πόσο μάλλον όταν η λύση αυτή θα πρέπει να αποτυπωθεί σε χαρτί και να είναι νομικά ισχυρή.
Έχοντας περιγράψει το σύνολο των παραπάνω δυσκολιών, επιστρέφουμε στην αρχική μας παρατήρηση. Ποτέ όλοι οι εμπλεκόμενοι δεν είχαν φτάσει πιο κοντά στο τέλος του ελληνικού μνημονίου. Ποτέ όμως στο παρελθόν οι εμπλεκόμενοι δεν ήταν τόσο… μπλεγμένοι για την επόμενη μέρα της χώρας. Στην παρούσα φάση ο δεσμός δε φαίνεται γόρδιος. Το παζλ όμως παραμένει για δυνατούς λύτες. Και αποφασισμένους, επίσης.
Από την άλλη πλευρά, αυτό δε σημαίνει ότι το εγχείρημα είναι εύκολο. Κι αν το συνολικό «πακέτο» λύσης αποτελεί άσκηση υψηλής δυσκολίας για τους δανειστές και εταίρους της χώρας, για την ίδια την Ελλάδα μοιάζει ακόμα δυσκολότερη.
Κοινοτικές πηγές έκαναν, μάλιστα, χθες λόγο για διπλή ρήτρα που θα κληθεί να εκπληρώσει η χώρα: ρήτρα μη αναστρεψιμότητας των μεταρρυθμίσεων και ρήτρα ιδιοκτησίας της επόμενης μέρας των μεταρρυθμίσεων. Το εγχείρημα παραμένει δύσκολο ακόμη κι αν Ελλάδα και eurogroup συμφωνήσουν στο ολιστικό πρόγραμμα ανάπτυξης της χώρας που επεξεργάζεται το οικονομικό επιτελείο.
Οι ρήτρες είναι… ήδη εδώ
Το πρώτο δείγμα γραφής της ελληνικής πλευράς –κατά τα φαινόμενα- δε θα δοθεί μετά την επιτυχή ολοκλήρωση της αξιολόγησης, αλλά άμεσα. Κι αυτό δε σχετίζεται μόνο με την εκπλήρωση των 88 προαπαιτούμενων, με βασικό τα ενεργειακά. Η ολοκλήρωση του προγράμματος συνοδεύεται από συνολική αξιολόγηση της επιτυχίας του και κυρίως της εφαρμογής του. Αξιολογείται δηλαδή αν και κατά πόσο εφαρμόστηκαν το σύνολο των νομοθετικών (και μη) δεσμεύσεων που είχαν αναληφθεί από τη χώρα. Ήδη σε τεχνικό επίπεδο και με τη βοήθεια εξειδικευμένης ομάδας, έχουν καταγραφεί σημεία τα οποία θα έπρεπε να έχουν υλοποιηθεί, ωστόσο «λησμονήθηκαν στην πορεία».
Αυτά δε σχετίζονται με δημοσιονομικές παρεμβάσεις, αλλά με αναπτυξιακές μεταρρυθμίσεις. Κι αν στην πλειονότητά τους θεωρούνται λεπτομέρειες, είναι κοινός τόπος σε Ελλάδα και θεσμούς ότι πίσω από τέτοιες λεπτομέρειες συνεχίζουν να κρύβονται μικρά ή μεγαλύτερα οργανωμένα συμφέροντα. Η αντιμετώπιση αυτών των λεπτομερειών θα είναι το πρώτο δείγμα γραφής της χώρας σε ό,τι αφορά την εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων που έχει συμφωνήσει πριν καν εισέλθει στην μεταμνημονιακή εποχή.
Το δεύτερο αγκάθι σχετίζεται με την ικανότητα της χώρας να δεσμευθεί μακροπρόθεσμα σε ένα μοντέλο το οποίο όπως εύστοχα επεσήμανε χθες Ευρωπαίος αξιωματούχος αφορά «στον τρόπο που τα παιδιά και τα εγγόνια της χώρας θα αποπληρώνουν το χρέος των παππούδων τους». Με δεδομένο ωστόσο ότι το χρέος βρίσκεται στα χέρια των εταίρων της χώρας, θα πρέπει να πεισθούν ότι η Ελλάδα μπορεί να δεσμευθεί συνολικά σε μία ολιστική προσέγγιση του αναπτυξιακού της προγράμματος. Αυτό τεχνοκρατικά μπορεί να μοιάζει εφικτό.
Πολιτικά, όμως αποτελεί κοινό μυστικό στις Βρυξέλλες ότι –ειδικά σε προεκλογική περίοδο- είναι σχεδόν αδύνατο. Και αυτό το παζλ είναι το δυσκολότερο προς επίλυση στο Συμβούλιο των Υπουργών Οικονομικών προκειμένου να συνοδεύσουν την όποια «λύση – πακέτο» με την ελάφρυνση του χρέους. Πόσο μάλλον όταν η λύση αυτή θα πρέπει να αποτυπωθεί σε χαρτί και να είναι νομικά ισχυρή.
Έχοντας περιγράψει το σύνολο των παραπάνω δυσκολιών, επιστρέφουμε στην αρχική μας παρατήρηση. Ποτέ όλοι οι εμπλεκόμενοι δεν είχαν φτάσει πιο κοντά στο τέλος του ελληνικού μνημονίου. Ποτέ όμως στο παρελθόν οι εμπλεκόμενοι δεν ήταν τόσο… μπλεγμένοι για την επόμενη μέρα της χώρας. Στην παρούσα φάση ο δεσμός δε φαίνεται γόρδιος. Το παζλ όμως παραμένει για δυνατούς λύτες. Και αποφασισμένους, επίσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου