Τα μέτρα που… διχάζουν Ελλάδα και ΔΝΤ

Μετά από μήνες ανεξάντλητης παραφιλολογίας, κατέστη μάλλον κοινός τόπος και εντός Ελλάδας ότι όσο δυστυχώς βρισκόμαστε εκτός των αγορών,  η παραμονή του ΔΝΤ σε πρόγραμμα αποτελεί αναγκαίο κακό. Ενδεχόμενη αποχώρησή του από το σκηνικό, θα επέφερε στην καλύτερη περίπτωση ένα εξαιρετικά χειρότερο και εν τέλει απολύτως δυσβάσταχτο πρόγραμμα για την Ελλάδα.

Το ερώτημα, λοιπόν, που προκύπτει είναι αν και κατά πόσο το ΔΝΤ θα μπορούσε να προχωρήσει σε ελληνικό πρόγραμμα, αρκούμενο στη συγκεκριμενοποίηση του δημοσιονομικού «κόφτη». 


Είναι προφανές ότι αυτό θα έδινε πολλούς βαθμούς πολιτικής ελευθερίας στην ελληνική Κυβέρνηση - επί της ουσίας ωστόσο δεν κάνει καμία διαφορά. Στόχος παραμένει να αποδώσει αρκούντως η ελληνική οικονομία, ώστε να μη χρειαστεί να εφαρμοστούν νέες περικοπές. Είτε αυτές είναι νομοθετημένες από τώρα και ανασταλούν σε περίπτωση επίτευξης των στόχων  είτε χρειαστεί να νομοθετηθούν σε περίπτωση υποαπόδοσης της οικονομίας.

Το καλό –και ευκταίο- ωστόσο σενάριο για την ελληνική πλευρά μάλλον προσκρούει στην κοινή λογική για την πλευρά του Ταμείου. Φανταστείτε λ.χ. τον εισηγητή ενός νέου ελληνικού προγράμματος να εμφανίζεται στο ΔΣ του ΔΝΤ και να προσπαθεί να το πείσει να εγκρίνει ένα νέο πρόγραμμα λέγοντας: «Θεωρούμε ότι η επίτευξη των στόχων του προγράμματος απαιτεί νέα μέτρα, αλλά επειδή ο αντισυμβαλλόμενος και οι εταίροι του πιστεύουν διαφορετικά, θα λάβουμε αυτά τα μέτρα μόλις αποδειχθεί ότι εμείς έχουμε δίκιο».

«Όλα  γίνονται με πολιτική διαπραγμάτευση» θα απαντούσε η ελληνική πλευρά, με τη γνωστή ευκολία που ενίοτε τη χαρακτηρίζει. Κι εκεί είναι που η κατάσταση περιπλέκεται. Πολιτική διαπραγμάτευση απαιτήθηκε προκειμένου η Γερμανία να πειστεί να εγκρίνει αναδιάρθρωση του προφίλ του ελληνικού χρέους ώστε να χαρακτηρίζεται βιώσιμο στην –αναμενόμενη- Έκθεση του Ταμείου. Εάν φυσικά ολοκληρωθεί η συμφωνία. Θεωρώ απίθανο να αποδώσει μία αντίστοιχη πολιτική διαπραγμάτευση που θα αναγκάζει το ΔΝΤ να αμφισβητήσει την εγκυρότητα  του ίδιου του εαυτού του.

Όπως έλεγε αρμόδιος Ευρωπαίος αξιωματούχος «είναι πιθανή μία λύση και… τα αστέρια βρίσκονται σε καλό σημείο. Αυτό δε σημαίνει ότι είμαι βέβαιος ότι μπορεί να επιτευχθεί».

Κι επειδή τη λύση δε θα τη δώσουν τα… άστρα και τα ζώδια, αυτό που προέχει είναι να κρατάμε απολύτως κατά νου ότι οποιαδήποτε λύση δοθεί μετά τις 20 Φεβρουαρίου θα είναι -για απολύτως ρεαλιστικούς λόγους- χειρότερη από την προηγούμενη.

Το ενδεχόμενο να μη δοθεί λύση ως το καλοκαίρι φυσικά και θα ήταν δόκιμο να μείνει εκτός κάθε σκέψης.